Kortjakje kan door de simpelste dingen geraakt worden. En soms al helemaal in het begin van de preek. Op zichzelf mooi natuurlijk, maar van echt luisteren komt het daarna niet altijd…

Existentieel

Dát vind ik nou altijd zo aardig joh. Als de spreker iets uit zijn eigen leven vertelt! Misschien ben ik gewoon wat nieuwsgierig van aard. En vind ik het daarom interessant. Mijn tante heeft een betere verklaring voor haar … eh ‘nieuwsgierigheid’. Zij vindt het zo mooi als de spreker laat merken “hoe Het Woord in zijn eigen (gezins)leven doorwerkt. Dat maakt de preek zo existentieel”, heb ik haar eens horen zeggen. Al weet ik niet wat dat ingewikkelde woord betekent.

Verven

Wat de spreker afgelopen zondag vertelde, vond ik zo mooi. Misschien wel omdat het over een kleurboek ging. Ik hou ook erg van kleuren en van verven. (Sinterklaas wist dit al langer – ik ben benieuwd wat hij dit jaar voor me meeneemt.) Welnu, het driejarige dochtertje van de spreker was afgelopen zaterdag ook aan het verven. Op de achterste pagina van haar kleurboek stonden plaatjes van een spook en van een draak en nog wat van die enge dingen. En zonder dat haar vader en moeder dit hadden gezien, had dat meisje stilletjes zitten verven. Op een gegeven moment liet ze dit aan haar papa en mama zien. En weet je wat zij had gedaan? Dwars door het spook een kruis geverfd!

†

In ons huis geen sp(r)ookjes

En dat lieve meisje zei erbij: “In ons huis geen sprookjes”. De spreker zei dat ze bedoelde: ‘In ons huis geen spookjes”.

Is dat niet aandoenlijk?!

Ik moest er de hele verdere dienst aan denken…

Het thema van de preek was ‘Lofprijzing als wapen tegen de vijand’.

Blessings,
Kortjakje