Kortjakje is er misschien niet zo erg het type voor om te ‘shinen’. Maar de preek van afgelopen zondag inspireerde daar wel toe.
Donkere realiteit
“Kerst gaat over licht, maar ook over donkerheid”, zo begon zondag de preek. In Jesaja 9:1 lazen we dat er een volk was dat in duisternis wandelt en woont in de schaduw van de dood. Dit gaat over Israël lang geleden, maar vandaag is het in de wereld net zo. Er is veel duisternis, oorlog en verderf. De spreker vertelde enkele keren iets over Brazilië, over verslavingen en gevangenissen. Zaken die hij vanuit zijn werk van nabij kent. Maar het kan ook ons overkomen, dat de dood opeens heel dichtbij komt. Ook bij jonge mensen. Ja, dacht ik: dit is geen bangmakerij, maar eerlijke realiteit!
Er komen ándere tijden
Mijn opa zingt weleens een oud popliedje, waarvan het refrein spreekt van ‘andere tijden’ die komen. Het schijnt een vertaling te zijn van een Engelstalig liedje: ‘the times they are changing’. Ik betwijfel of het daarin om een verandering ten goede gaat. Maar in Jesaja is dit wél het geval. Hij profeteert van betere tijden die gaan komen. Het volk zal een groot licht zien – over hen zal een licht schijnen! En in vers 5 staat het zelfs al in de tegenwoordige tijd, zó vast en zeker is die profetie: ‘Een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder’.
God geeft de wereld niet op
Wereldwijd worden per seconde 4,3 baby’s geboren (als ik het goed heb onthouden; in ieder geval was het een getal waarbij je even moet ‘schakelen’, want hoe ziet dat eruit: die 0,3 baby?). Het punt van de spreker was niettemin duidelijk: De geboorte van elk kind in deze wereld is een teken van hoop – God geeft de wereld niet op!
DNA
Elk kind confronteert ons met de wereld waarin wij leven. In wat voor een wereld komen zij terecht? Kinderen brengen ook een verandering teweeg. In de eerste plaats bij hun eigen ouders: zij worden opvoeders. En dan ontdekken we, ondanks al onze goede voornemens, dat wij niet perfect zijn. En op enig moment ontdekken we ook dat ons kind niet perfect is.
Zo confronteert ons ook het Kerstkind met onszelf. We zijn niet perfect, denken niet perfect en dóen niet perfect. Er is zonde in onze levens. Daarom hebben we ook zo’n behoefte aan dat Kerstkind. Een kind dat niet ónze genen, ons DNA krijgt, maar … wij mogen Zíjn ‘genen’ krijgen; het DNA van het Koninkrijk!
Waar sta ik?
Aan het eind van de preek, gingen we weer terug naar Jesaja 9:1. Wij kregen de vraag voorgelegd waar we staan. Waar sta ik, waar sta jij? Kun je een stap vooruit doen?
- leef je in duisternis?
- heb je (iets van) het Licht gezien?
- word je door het Licht beschenen, en reflecteer je dat?
Blessings,
Kortjakje